เรืื่องของเจ้าตัวเล๊ก

วันนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่แม่พาน้องตรัยไปหาหมอหรือพาไปเพื่อเข้ารับการกระตุ้นพัฒนาการ ที่โรงพยาบาลมโนรมย์ แม่คิดว่า

น้องต้องอาละวาดเหมือนครั้งที่พาไปบ้านครูอ้อแน่เลยเพราะน้องไม่ค่อยชอบอยู่ในห้องหรือที่แคบ ๆ กลับก็แปลกใจ เพราะสามารถ

อยู่ในห้องกับแม่และครูอุ๊ได้ครบชั่วโมง ถึงแม้ว่าจะเล่นบ้างหรือร้องโวยวาย(แบบไม่ตั้งใจ)บ้าง แต่ก๊ถือว่าสอบผ่าน(สำหรับแม่นะ)ก็คิดดูสิ ขนาด

ตอนที่ไปคุยกับหมอจอม(ที่มโนรมย์เหมือนกัน) ยังต้องออกไปคุยกันนอกห้องบ้าง ที่สนามบ้างหรือปล่อยให้น้องเดินเล่นไปเล่นมาวิ่งไปมา

จะบอกว่าของเล่นถูกใจก็คงไม่ใช่เพราะที่บ้านก็มีเยอะกว่า ดีกว่า ต่างกับตอนที่บ้านครูอ้อเพราะวันนั้น ในหนึ่งชั่วโมงแม่ได้ยินเสียงตรัยร้อง

ประมาณ 50 นาที่ อันนี้พี่ีมิลค์กันพี่เจนเป็นพยานได้ แม่ไม่ได้บอกว่าบ้านครูอ้อไม่ดีนะ แต่อาจจะเป็นเพราะ ที่นั่นแม่ไม่สามารถเข้าไปอยู่

กับน้องได้ น้องก็เลยค่อนข้างกลัว แต่พอมาที่นี่่ แม่เข้าไปเล่นกับน้องได้ เข้าไปคุยกับครูได้พร้อม ๆ กับที่ครูกับน้องเล่นด้วยกัน อาจจะเล่น

บ้าง ร้องบ้างแต่ก็เชื่อว่่าน้องก๊คงอุ่นใจมากกว่าที่ต้องเข้าไปโดดเดี่ยว มีบ้างที่บางทีก็ทำหน้าแบบงง ๆ ว่าแล้วแม่มันจะเข้ามาด้วยทำไม(วะ)

เข้ามาแล้วไม่เห็นตามใจเหมือนตอนอยู่ที่บ้านเลย แต่แม่เชื่อว่่าอย่างน้อยเจ้าตรัยมันก็คงอุ่นใจว่า ยังไงแล้วแม่มันก็ไม่ิ้งมันให้อยู่ตามลำพัง

กับครูแน่นอน หลายๆ อย่างแม่ว่าตรัยค่อนข้างทำได้ดีนะ(โปรดพิจารณาเอง เพราะนี้คือความลำเอียงของแม่ที่มีต่อลูก) ไม่ว่าจะเป็นการเล่น

หรือพยายามออกเสียง จะได้บ้างไม่ได้บ้างก็ถึงว่ามีความพยายามอย่างแรงกล้า(พิจารณาอีกหนึ่งรอบ) เพียงแต่ไม่สามารถที่จะเล่นอะไรได้

เป็นเวลานาน หรือเป็นชิ้นเป็นอัน ก็คงต้องค่อย ๆ ปรับพฤติกรรมทั้งของแม่และลูกไปพร้อมกัน แม่ชอบนะที่ครูบอกกับแม่ว่า อันหนึ่งที่บ้าน

จะต้องพยายามเดาใจเจ้าตรัยให้น้อยลง หรือไม่ต้องไปตามใจให้มาก เพราะแม่เองก็รู้สึกเหมือนกันว่าเจ้าตรัย ค่อนข้างจะเป็นเด็กที่เอาแต่

ใจตัวเองมาก ต่้องเร่ิมให้ตรัยฝึกอดทนที่จะรอ หรือร้องขอก่อน เพราะนอกจากจะเป็นการที่พยายามในเรื่องการสื่อสารให้คนอื่นได้รัยรู้

แล้วยังได้ในส่วนของระเบียบ วินัย การรู้จักรอ เห็นมั้ย ทริกง่าย ๆ แค่นี้ แม่ก็ต้องจ่ายตังค์ถึงชั่วโมงละ 800 แหน่ะ แถมยังไม่รู้ว่าจะต้อง

จ่ายอีกนานแต่ไหน เฮ้อ เจ้าตรัยเอ๋ย (ที่จริงหน่ะแม่เองจ้ะ)เรื่องกล้วย ๆ ก็ทำให้เป็นเรื่องหินไปได้


อ้อเกีือยลืมครับ วันนี้น้องครัยเรียกพี่มิลค์ได้แล้วนะ พี่มิลค์ดีใจใหญ่ คนที่เศร้าก็ยังคงเป็นแม่เพราะเป็นคนเดียวในบ้านที่น้องไม่ยอม

เรียกแม่สักที่ แต่คิดอีกทีอาจเป็นเพราะน้องตรัยเค้ารู้ว่าคำว่าแม่นั้นยิ่งใหญ่แต่ใหนก็เลยไม่ยอมเรียกเล่น ๆ โดยที่ไม่รู้ความหมายที่แท้จริง

ก็ได้นะ ใช่มั้ยจะเจ้าวายร้ายตัวน้องของแม่





รักหมาสามตัวที่สุดในโลก(แต่บางที่ก็น้อยกว่าการที่ได้กินกาแฟสตาร์บัคส์)

แม่